Een bijzonder moment van contact door muziek ervaarde ik tijdens een stage in het zuiden van het land.
Ik ontmoette een dove meneer, die door een hersenbloeding halfzijdig verlamd was geraakt en leed aan afasie (spraakstoornissen). Ook schrijven lukte hem haast niet meer. Samen met de muziektherapeut kwam ik bij hem.
We hadden plezier door samen te kijken naar de patronen in het water in een klankschaal wanneer er tegenaan geslagen werd. We waren in verbinding door de trillingen die hij kon voelen met zijn goede hand of voet op een cello wanneer deze aangestreken werd. Bijzonder was dat hij de toon die hij voelde vervolgens feilloos kon nadoen met zijn stem. Door de trillingen van een klein harpje op zijn rug kon hij ontspannen.
Ogenschijnlijk kleine dingen. Maar stel je eens voor wat het betekent als je niet kunt horen, nauwelijks kunt praten, nauwelijks kunt schrijven en nauwelijks kunt bewegen. Hoe eenzaam dat kan zijn. En hoe fijn het dan is verbonden te kunnen zijn door samen klanken te zien, te voelen en te beleven!